نکته ششم پیرامون دعای هفتم صحیفه سجادیه
” عافیت دردین اگر به دست نیاید، گریبان انسان را در دنیا و آخرت میگیرد”
بســـــــــــم الله الـــــرحمـــــن الـــــرحیــــــــــم
«فراز نهم ودهم »
« وَ لَا تَشْغَلْنِی بِالِاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ. فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعاً، وَ امْتَلَأْتُ به حمل مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّاً، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَی کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ»
پروردگارا، به سبب دشواری های زندگی مرا از به جای آوردن تکالیف واجب و فرامین مستحب باز مدار! ایخدا ،ازحوادثی که به من رسیده ،سینه ام تنگ و دل و جانم آکنده از غم و اندوه گشته، گرفتاری طاقتم را از دست برده ؛و تو توانایی که تمام ناگواری ها و غم هایی که به من رسیده وبه آن مبتلا گشته ام را برطرف کنی ! پس خداوندا با لطف وکرمت آن را زائل گردان و مرا به عافیت برسان، اگر چه لایق وشایسته فضل و عنایت تو نیستم، ای کسی که بر عرش قرار داری !
بخش پایانی دعای هفتم صحیفه سجادیه هست دراین چند بخشی که مطالبی تقدیم کردم عرض کردم دعا خیلی اثر دارد وبسیار هم سفارش شده این دعای هفتم هم برای رفع بلا وگرفتاری هست که مورد تأکیدبزگان بوده وهست
از مرحوم مجلسی اول پدر مرحوم علامه مجلسی صاحب بحار، نقل شده میگوید من شبی حالم منقلب بود در حال انقلاب روحی بودم حس کردم الآن هرچه دعا کنم دعای من مستجاب میشود در این فکر بودم که چه دعا کنم، صدای فرزندم از گهواره بلند شد، گفتم خدایا او را مروج دین و قرآن و اهلبیت قرار بده. شد علامه مجلسی که چه خدماتی به عالم اسلام کرد!! دعا خیلی اثر دارد.
امام سجاد علیه السلام در این فراز، از خدای متعال عافیتی را درخواست می فرماید که در پناه آن بتواند به عهد بندگی پایبند باشد و رسوم عبودیت را چنان که باید انجام دهد و تکالیف خود را به انجام رساند؛ زیرا شرط اول در رسیدن به نقطه مقصود عافیت است ؛
چرا که گاهی ما افرادی را دیده ایم در تمام عمر خود همدم رنج و تعب و مرض و آفت اند و نمی توانند کمتر قدمی برای پیشرفت خود بردارد یا در خودمان تجربه کرده ایم که گاهی با اندک دردی یا مشکلی و یا گرفتاری توان عبادت دلخواه از ما گرفته میشود که درنهایت در نزد خداوند شرمنده میشویم که حق بندگی را به جا نیاورده ایم.
البته انسانهای کاملی هم در تاریخ بوده اند اگرچه اندک که از گرفتاریها پلی ساخته اند وکمال استفاده را کرده اند وبهترین زمینه رشد را در خود فراهم کرده اند
موضوع عافیت مطلب کمی نیست.وقتی میگوییم عافِنی یعنی خدایاصحت را به من ببخش و من را از بدیها دور کن. دفع و رفع همه مکروهات، چه مکروه روحی باشد، چه بدنی، چه دنیایی ، چه آخرتی، چه ظاهری،وچه باطنی . همه اینها وقتی از انسان دور شد انسان در حالت عافیت قرارگرفته است.
چند روایت عرض کنم:
1.امیرالمؤمنین علی علیه السلام: حضرت فرمود ما از خدا طلب میکنیم که عافیت در دینمان باشد.
2.«امام صادق علیهالسلام فرمودند: وَ قَالَ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ : اَلْعَافِیَهُ نِعْمَهٌ خَفِیفَهٌ إِذَا وُجِدَتْ نُسِیَتْ وَ إِذَا عُدِمَتِ ذُکِرَتْ»تحف العقول , جلد 1 , صفحه 361
سلامتی و عافیت نعمت پنهانی است. قدرش بر همگان مجهول است. چون یافت شود فراموش گردد. مثل همین نفسی که میکشیم و زمانی که از دست برود با آه و حسرت از او یاد میکنیم. یک سرماخوردگی و یک ناراحتی که میشود آه میکشیم همین ویروس کرونا که متاسفانه پیدا شده در دنیای تکنولوژی پیشرفته امروز ، دنیا را زمین گیر کرده!!.
3.« اَلْعَافِیَهُ أَهْنَأُ اَلنِّعَمِ » امیرالمؤمنین فرمودند: تندرستی و سلامتی خوشگوارترین نعمتهاست «اﻟﻌﺎﻓﯿﺔ أﺷﺮف اﻟﻠﺒﺎﺳﯿﻦ» اگر دو لباس خدا بر ما پوشیده باشد یکی از بهترین آن دو تا عافیت است که بر قامت ما پوشیده است.
4.«قالَ الصّادِقُ عَلَیهِ السَّلامُ: سَلُوا اللَّهَ الْغِنَی فِی الدُّنْیا وَ الْعَافِیهَ وَ فِی الْآخِرَهِ الْمَغْفِرَهَ وَ الْجَنَّهَ» از امام صادق(ع) منقول است: از خداوند بینیازی و عافیت در دنیا را درخواست کنید، و برای آخرت، آمرزش و بهشت را.»(اصول کافی، ج۵، ص۷۱)
5.رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: هرکسی یکبار بر من صلوات بفرستد خداوند دری از عافیت به روی او باز میکند.
برای همین است که دستور دادهاند از خدا درخواست عافیت در دین، دنیا و آخرت کنید. عافیت دنیایی و جسمی و… خوب است؛ ممکن است بدن دچار بیماری شود و بالاخره سلامت خود را به دست آورد و یا مشکلات دنیایی با به پایان رسیدن عمر و مورد غفران و بخشش الهی قرارگرفتن، قابل تحمل است؛ ولی عافیت دین آنقدر بزرگ است که اگر به دست نیاید، گریبان انسان را در دنیا و آخرت میگیرد.
{والســــــــــلام علیکــــــــــم ورحمـــــه اللـــــه وبرکاتـــه}
{پایان نکته ششم وآخرین بخش از دعای هفتم}