شمیم معرفت پایگاه اطلاع رسانی حجه الاسلام و المسلمین عبدالعلی استیری
بســـــــــــم الله الـــــرحمـــــن الـــــرحیــــــــــم
به گزارش دفتر امام جمعه باقرشهر حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ عبدالعلی استیری امام جمعه محترم باقرشهر،به مناسبت ولادت امام حسین علیه السلام گفتند:
امام حسین علیه السلام، در سوم ماه شعبان در شهر مدینه به دنیا آمد. مادرش فاطمه دخت رسول الله (ص) بود. آن حضرت با نثار خون پاک خود و یارانش، از اسلام و ارزش های اسلامی پاسداری نمود. روز میلاد آن امام عزیز به روز پاسدار نام گذاری شده است.که این روز مبارک را به همه پاسداران حریم دین وقرآن اسلام پسداران امنیت وسلامت تبریک عرض میکنم.
حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام در روز سوم شعبان سال چهارم هجری، در شهر مدینه چشم به جهان گشود. پدرش امیر مؤمنان علی علیه السلام و مادرش سرور زنان جهان، فاطمه زهرا علیهاالسلام است.
پس از ولادت، این مولود مبارک را در دستان رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله قرار دادند، آن گاه پیامبر صلی الله علیه و آله در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و سپس دستور داد تا گوسفندی را به عنوان عقیقه قربانی کنند.
امام حسین علیه السلام حدود شش سال و چند ماه از دوران حیات نورانی رسول گرامی خدا صلی الله علیه و آله را درک کرد و در این مدت، همواره مورد توجهات و محبت های بی نظیر آن حضرت قرار گرفت که از آن شمار، بارها و بارها شنیده شد که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمود: «حسین از من است و من از حسین هستم».دراین مجال کوتاه چند نکته از سیره حضرت ویک نکته هم از فضائل حضرت به محضر شما عزیزان تقدیم میکنم:
مراسم نامگذاری
در روایتی از امام رضا علیه السلام آمده است که در مراسم نامگذاری امام حسین علیه السلام جبرئیل از سوی خدا آمد و پس از عرض تبریک و تهنیت خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله گفت: یا رسول اللّه ! خداوند سلام می رساند و می فرماید: نسبت علی علیه السلام به تو، نسبت هارون علیه السلام به موسی علیه السلام است. از این رو، نام این مولود مبارک را به نام فرزند هارون «شُبَیْر» نامگذاری کن که به زبان عربی «حسین» می باشد.
تاریخ نگاران اسلام می نویسند: در زمان قبل از اسلام، نام های حسن، حسین و محسن وجود نداشت و کسی را به این نام نامگذاری نکرده بودند، بلکه این نام ها از اسم های بهشتی بود که جبرئیل آن ها را بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله عرضه داشت. سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله دستور داد قوچی را در روز هفتم تولد امام حسین علیه السلام به عنوان «عقیقه» قربانی کنند و در راه خدا احسان نمایند.
احترام به برادر
امام حسین علیه السلام به برادرش امام مجتبی علیه السلام بسیار احترام می گذاشت و همواره با او، همگام و همراه بود و هیچ گاه میان دو برادر فاصله ای نیفتاد و آن چه یکی انجام می داد، دیگری می پسندید و می پذیرفت.
از امام باقر علیه السلام نقل است که امام حسین علیه السلام به قدری برادرش امام مجتبی علیه السلام را گرامی می داشت و بزرگ می شمرد که هیچ وقت در حضور او سخن نمی فرمود. پیوسته وحدت کلمه و اتفاق نظر در میان دو برادر برقرار بود. هنگامی که امام مجتبی علیه السلام با معاویه پیمان صلح بست، امام حسین علیه السلام پیمان برادرش را محترم شمرد و وقتی امام حسن علیه السلام به شهادت رسید و عراقیان نامه های متعددی برای آن حضرت نوشتند تا با رهبری ایشان، معاویه را از خلافت خلع و با آن حضرت بیعت کنند، امام حسین علیه السلام در پاسخ به نامه ها، پیمان صلح برادرش را پیمان خود خواند و به آن ها پاسخ منفی داد.
ابراز محبت به فرزند
محبت به فرزندان، امری درونی و عاطفی است که خداوند آن را در دل پدر و مادر به ودیعت نهاده است. البته این محبت، زمانی سازنده و تأثیرگذار است که فرد برخوردار از محبت، از آن آگاهی یابد و محبت ابراز شود. حضرت امام حسین علیه السلام نیز به عنوان الگوی نمونه تربیتی چنین عمل می کردند. چنان که یکی از اصحاب آن حضرت می گوید: نزد امام حسین علیه السلام نشسته بودم و با او سخن می گفتم که علی بن الحسین علیه السلام وارد شد. امام حسین علیه السلام او را صدا زد. چون آن کودک متوجه پدر شد، نزدیک آمد. حسین علیه السلام او را در آغوش گرفت و به سینه اش چسبانید و سپس میان دوچشمان فرزند گرامی اش را بوسید و گفت: «پدرم فدای تو باد، چقدر زیبا و خوشبویی».
خداترسی
هر گاه امام حسین علیه السلام برای نماز وضو بگیرد، از ترس خداوند متعال رنگ رخسار مبارکش دگرگون می شد و بدنش سخت می لرزید. پس آن گاه که از ایشان درباره این حالشان سؤال می شد، می فرمود: «روز قیامت کسی در امان نخواهد بود، مگر آن که در دنیا از خداوند خوف و ترس داشته باشد». ایشان هم چنین می فرمود: «آرامش خاطر در پیشگاه خدا، تنها برای کسی است که در دنیا با خوف و خشیت الاهی زندگی کند».
تاویل و تفسیر آیات الهی در مورد آن حضرت:
بسیاری از آیات الهی که برخی رقم آن را ۱۲۸ آیه و برخی دیگر تا ۲۵۰ آیه ذکر کرده اند (۷۱) ، به اطلاق و عموم و یا به طور خاص، بر امام حسین علیه السلام تطبیق شده و یا یکی از افراد مورد نظر در آیه امام حسین علیه السلام بوده اند. مواردی مثل آیه مباهله (۷۲) ، آیه تطهیر (۷۳) ، آیه ذوالقربی (۷۴) ، آیه اطعام (۷۵) و آیات سوره فجر که سوره فجر را سوره آن حضرت نامیده اند.
امام صادق علیه السلام ضمن بیان این معنی، حضرت را صاحب «نفس مطمئنه » معرفی کرده و می فرمایند: «اقرؤوا سوره الفجر فی فرائضکم و نوافلکم فانها سوره الحسین بن علی علیه السلام وارغبوا فیها رحمکم الله تعالی; سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید که سوره حسین بن علی است و در آن راغب باشید.
قال الصّادق (علیه السلام)- اقْرَءُوا سُورَهًَْ الْفَجْرِ فِی فَرَائِضِکُمْ وَ نَوَافِلِکُمْ فَإِنَّهَا سُورَهًُْ الْحُسَیْنِ وَ ارْغَبُوا فِیهَا رَحِمَکُمُ اللَّهُ فَقَالَ لَهُ أَبُوأُسَامَهًَْ وَ کَانَ حَاضِرَ الْمَجْلِسِ کَیْفَ صَارَتْ هَذِهِ السُّورَهًُْ لِلْحُسَیْنِ (علیه السلام) خَاصَّهًًْ فَقَالَ أَ لَا تَسْمَعُ إِلَی قَوْلِهِ تَعَالَی یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ* ارْجِعِی إِلی رَبِّکِ راضِیَهً مَرْضِیَّهً* فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی إِنَّمَا یَعْنِی الْحُسَیْنَ‌بْنَ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّهًِْ الرَّاضِیَهًِْ الْمَرْضِیَّهًِْ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ الرضوان {هُمُ الرَّاضُونَ} عَنِ اللَّهِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ وَ هُوَ رَاضٍ عَنْهُمْ وَ هَذِهِ السُّورَهًُْ فِی الْحُسَیْنِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ شِیعَتِهِ وَ شِیعهًِْ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) خَاصَّهًًْ فَمَنْ أَدْمَنَ قِرَاءَهًَْ الْفَجْرِ کَانَ مَعَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) فِی دَرَجَتِهِ فِی الْجَنَّهًِْ إِنَّ اللهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ. {بحارالأنوار، ج۲۴، ص۹۳}
امام صادق (علیه السلام)- داوودبن‌فرقد از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است که فرمود: سوره‌ی فجر را در نمازهای واجب و نافله‌ی خود بخوانید که آن سوره‌ی حسین‌بن‌علی (علیه السلام) است. به آن روی آورید تا خداوند، شما را رحمت کند. آنگاه ابواسامه که در مجلس حاضر بود، عرض کرد: «چگونه این سوره مخصوص امام حسین (علیه السلام) شد»؟ حضرت (علیه السلام) فرمود: «آیا نمیشنوی که خداوند میفرماید: یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ المُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ رَاضِیَهً مَّرْضِیَّهً فَادْخُلِی فِی عِبَادِی * وَ ادْخُلِی جَنَّتِی »این تنها حسین‌بن‌علی (علیه السلام) را منظور دارد. چون اوست که نفسی مطمئن و خشنود و خداپسند دارد و یاران او از خاندان محمّد (صلی الله علیه و آله) میباشند که در روز قیامت از خداوند خشنودند و خداوند نیز از ایشان خشنود است. این سوره درباره‌ی حسین‌بن‌علی (علیه السلام) و شیعیان او و مخصوصاً شیعیان خاندان محمّد (صلی الله علیه و آله) نازل شده است. هرکه همواره سوره‌ی فجر را قرائت کند، در بهشت، همراه حسین (علیه السلام) و در مرتبه‌ی او خواهد بود. که خداوند، توانا و حکیم است.
{والســــــــــلام علیکــــــــــم ورحمـــــه اللـــــه وبرکاتـــه}
